هر کجا که بروم ، باز 

صدایم هم آغوش صدای توست 

چشمانم خسته از دلتنگی

پر از ندیدن است ، قلبم 

***

ببین و بنگر

چه زیباست!

چشیدن طعم خوش آزادی

پرنده را ببین

اوج می گیرد

چنان که در فراتر از آن جا

شوق به دیدن یار دارد

ببین که چگونه

پر هایش سرتاسر آسمان را فرا می گیرد

او هم آزاد شد

پس کی نوبت ما می رسد؟!!!

پر پروازم را ده !!!

که عزم سفردارم

به آن جا که انتهایش خانه عشق است

بی صدا تر از بیش

تنها

   اما چرا ؟

اینک که دستانم دچارند به تنهایی

اینک که وجودم تمنای بودنت می کند

حتی دریغ از تکه ای بودن

گریه و خنده هایم بی رنگ بی تلاطم

ای تنهایی

ای نجواگر مرا دریاب

آرانوس 0803

چنان بی زارم از آن ازدحام درونی

 که  با تمام توان درفریادم

آآآآآآآآآآآآآآی

من از تو و هرکس دیگری دوری می کنم

من از انسانیت خفقان دوری می کنم

من از این ستم

من از خود در فرارم

90/06/23

انگار همین دیروز بود

که خورشید بر عشقم تابید

 در اوج لذت خویش

 در امتداد یک خط نورانی پیش میرفتم

 آن جا که هیچ تکیه گاه محکمی انتظارم را نمیکشید

در کمال ناباوری خورشید  از صحنه روزگارم محو شد

و از نو در تاریکی ابدی خویش غرق شدم

90/07/01

تو انتهای مسیرم من خودمم

بی قرارم  بی قرار

می خواهم تنها بمانم

می خواهم در کنجه اتاق خویش سفر کنم

 به آن شب ، به ستاره ای که در شب سیاه ظلمت رسوایم کرد؛

حالا می خواهم به سادگیم اقرار کنم

بسه دیگه

چرا زبان خاموش مرا کسی نمی یابد؟

می خواهم که به آن پرنده ای که اوجش

جایست در غروب خورشید ، خودم ، سفر کنم

 . . .

باز هم می اندیشم

اوج یک صدای بی قرار

آری صدای باران بود

کاش اینگونه سهمگین نبود

آن تمنا

یک خواهش

پر صلابت

. . .

آرانوس 0803

فراخوان خدای را / آن کریم بزرگوار را / همان آفریدگار که هیچ را با پوچ ادغام کرد /

تا که آغازی نوین باشد ، زمین / آن کس که آسمان را از پرده ی چرک تاب زدود /

. . .

   و اما             ما همانانیم که بی خبران آن منظره بودیم

صحنه جنایت             فقیری دریغ از تیکه ای نان

و من                    عاجز از دو نیم کردن آن

همین                    نبود عشق است و بس

و ما                 همان رهگذران دل سنگی

     از                      کوچه ی دلتنگ فقیری

              و ما                حتی دریغ از یک درنگ                 

. . .

 در حال گذر بودم / مادر را دیدم / لحظه ای درنگ کردم / پریشان /   سوزی عجیب چشمانش را خیس کرده / چه اندوهی / چه طوفانی / حس کردم /  دگر توان گذر نبود / در آغوشش غرق شدم /آرام آرام / نجوا کنان به حرف وا  داشتمش / حس غریبی / تن لرزان / اشک چشم هم چو باران / زغربت خویش  عاجز بود / درکش کردم / حال که تلخی را به لب هایش آورده بود / حال که این  دوری توانش را سست می کرد / حتی دریغ از یک لبخند . . .     آری که وجودش را  در نیستی دیدم / پر از هیاهو / پر از تشویش / برای تلاشی عظیم / برای فهمیدن  آن چه را که در مادر دریافته بودم / تمامی نگاه های نگرانش قسم / من از او / من از  من / به عشق خود سوق دادمش /  حال این منم که مادر را سیراب از  عشق می کنم. ( آرانوس  )

آرمان حقیقت وجود بی صدایت است . ( آرانوس )

من از تکرار همین نبودن ها خسته ام

من از نبودن نگاهت خسته ام

من از دغدغدی نبودنت 

پریشانم

من که به ندیدن تو محکومم

دلم گریانست و خودم بی تابم

من از بغض نگاهت به تنهایی دچارم

پس

لحظه ای درنگ در ثانیه ها 

همین بس است

حال نقش تو را به کدامین واژه بنگارم

که در وصف تو هیچ توان نیست

تو همان هدیه ای بودی

بی حد و اندازه هم چو آیینه

راهی به جز در گاهت نیست / مگر آنچه را که خود از چشمانمان مبهوت کردیم / در پی تو دگر جستم / تو آنی که نتوانم سر از سجده ات بر دارم / همه گونه می پرستمت / فرا می خوانمت / چه در اوج / چه در گهر /  برا ی فهمیدن ارزشت دو نیم می کنم / سختی ها را تا که نزدیک شوم به هستی ات / تا که در یابم تنها نیستم / دست هایم را به بلندی بلندیت  / به عظمتت / به شکوهت / به آسمان می گشایم / تا که بی نیازم کنی / از انچه که در جست وجوی آنم / حال می خواهم گام هایم را استوار کنم / تا بگریزم از تلخی که در انتظار من است / انتظاری را که تو در تقدیر ها خواندی / و زمانی که به من هدیه دادی /  لطف بی کرانت را / تا که ثابت کنم / ایمانم را / من / به سوی تو می شتابم. ( آرانوس )